Choć regulacje pzp wskazują, jakie umowy stanowią umowy o podwykonawstwo, to wykonawcy i zamawiający stoją przed dylematem, czy każdy podmiot uczestniczący w wykonaniu zamówienia publicznego jest podwykonawcą.

Zgodnie z pzp zamawiający poprawia w ofercie inne omyłki polegające na niezgodności oferty z siwz, niepowodujące istotnych zmian w treści oferty, niezwłocznie zawiadamiając o tym wykonawcę.

W minionym roku Trybunał wydał 10 wyroków dotyczących zamówień publicznych. Były one efektem rozpatrywania zapytań prejudycjalnych zadanych przez sądy krajowe państw członkowskich UE.

W jaki sposób przepisy ustawy Prawo zamówień publicznych – która stanowi lex specialis wobec ustawy Kodeks cywilny – ograniczają zasadę swobody umów w toku prowadzenia postępowania?

Przed 18 października 2018 r. zamawiający starali się wszcząć postępowania w taki sposób, by zdążyć przed wdrożeniem pełnej elektronizacji. Niestety, wielu z nich nie dopełniło warunków, które pozwoliłyby na uniknięcie elektronizacji.

Omawiamy założenia projektu ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary w odniesieniu do odpowiedzialności ciążącej na zamawiających i wykonawcach.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 16 i 17 pzp z postępowania wyklucza się wykonawców, którzy wprowadzają zamawiającego w błąd. Przywołane przepisy stają się coraz częstszym przedmiotem orzeczeń KIO, a w doktrynie budzą liczne kontrowersje.

W związku z wprowadzeniem w pełni elektronicznych procedur w zamówieniach publicznych zmianie uległa treść aktów wykonawczych do ustawy Prawo zamówień publicznych.

Terminy na wniesienie odwołania od czynności lub zaniechań zamawiającego traktowane są na gruncie pzp jako terminy prawa materialnego o charakterze zawitym i prekluzyjnym. Czy jednak rzeczywiście takimi są?

Czy wniosek o zabezpieczenie w postaci zakazu zawarcia umowy o zamówienie publiczne może stanowić realne wsparcie dla wykonawcy w toku postępowania skargowego?