Umowa o zamówieniach publicznych GPA jest pierwszą – i jak dotąd jedyną – umową międzynarodową, otwartą dla wszystkich zainteresowanych podmiotów, mających siedzibę na terenie należących do niej państw.

Jeśli spojrzymy wstecz na ewolucję przepisów dotyczących zamówień publicznych, to zobaczymy, iż przez długi czas dominował w nich protekcjonizm. Oznacza to, iż szansę na uzyskanie zamówienia publicznego mieli wyłącznie przedsiębiorcy krajowi. Istniało i istnieje kilka przyczyn protekcjonizmu, do których możemy zaliczyć:

a) ochronę nieefektywnych przedsiębiorstw, a nawet całych gałęzi przemysłu,

b) tworzenie „okrętów flagowych gospodarki” (ang. national champions), które często okazywały się dryfującymi molochami, posiadającymi – co gorsza – pozycję monopolistyczną bądź quasi-monopolistyczną na terenie danego państwa,

c) ochrona interesów strategicznych,

d) ochrona bezpieczeństwa narodowego,

e) ochrona bilansu płatniczego.

Zarówno decydenci polityczni, jak i administracja państwowa (publiczna) mieli i mają do dyspozycji szeroki wachlarz środków, mających na celu ochronę krajowego rynku zamówień publicznych przed zewnętrzną konkurencją. Do najczęściej stosowanych możemy zaliczyć:

1) dopuszczanie do udziału w postępowaniu jedynie podmiotów krajowych,

2) preferencje cenowe – w momencie, gdy kryterium wyboru oferty jest cena, to albo do ceny oferty zagranicznej dodaje się określoną kwotę, albo od ceny oferty krajowej odejmuje się określoną kwotę,¹

3) wykluczenie podmiotów z określonych państw – przedsiębiorstwo irańskie nie wygra raczej przetargu w USA, podobnie jak amerykańskie na Kubie,

4) offsety oraz wszelkiego rodzaju środki kompensacyjne, jak np. zawiązanie pomocy zagranicznej.