Zgodnie z zapisami kodeksu cywilnego czynności prawne nie muszą być dokonywane bezpośrednio przez osobę, której dotyczą. W zależności od sytuacji można tutaj skorzystać z pomocy osób trzecich po odpowiednim ich umocowaniu prawnym.

Istotą przedstawicielstwa jest dokonanie czynności prawnej przez osobę trzecią i jeśli mieści się ona w granicach upoważnienia przedstawiciela do działania w cudzym imieniu, pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego. Prawo polskie zna dwa źródła umocowania: przedstawicielstwo (wynikające z ustawy) oraz pełnomocnictwo (wynikające z oświadczenia woli reprezentowanego). Istotą przedstawicielstwa jest umożliwienie dokonywania czynności prawnych przez osoby, które nie posiadają zdolności do czynności prawnych lub z innych powodów, np. nieobecności, nie mogą same działać. Przykładem przedstawicielstwa są relacje między rodzicami a dziećmi, jak też z zakresu opieki i kurateli. Istnieją jednak pewne rodzaje czynności prawnych (wynika to z art. 95 kc), których nie można dokonać przez przedstawiciela. Zakaz ten, na który wskazuje art. 95 § 1 kc, może wyjątkowo wynikać z wyraźnego przepisu ustawy, jak np. co do uznania dziecka, sporządzenia i odwołania testamentu bądź z właściwości czynności prawnej, tzn. z jej ściśle osobistego charakteru, na przykład w sprawach o prawa stanu: unieważnienia uznania dziecka, zaprzeczenia ojcostwa, zawarcia i unieważnienia małżeństwa z zastrzeżeniem zawarcia małżeństwa przez pełnomocnika za zgodą sądu.

Oświadczenie woli

Instytucja pełnomocnictwa obejmuje sferę działania w obrocie cywilnoprawnym, gdzie nie jest potrzebny osobisty udział w dokonywaniu czynności prawnych. Udzieleniem pełnomocnictwa na gruncie prawa polskiego jest jednostronne oświadczenie woli, którego treścią jest upoważnienie określonej osoby lub grupy osób do dokonania w imieniu i ze skutkiem prawnym dla mocodawcy czynności prawnej indywidualnie oznaczonej albo określonych rodzajowo.  Jednakże do ustanowienia pełnomocnika dochodzi dopiero wtedy, gdy oświadczenie dojdzie do wiadomości adresata i zostanie przez niego przyjęte. Tak więc udzielenie pełnomocnictw nie jest tożsame z ustanowieniem pełnomocnictwa. Pełnomocnictwo tylko upoważnia, ale nie obciąża pełnomocnika obowiązkiem reprezentowania mocodawcy, dlatego samo udzielenie pełnomocnictwa nie wymaga jeszcze dla swej skuteczności przyjęcia go przez pełnomocnika. Pełnomocnik może nie skorzystać z umocowania, jeżeli nie chce reprezentować mocodawcy. Odmowa przyjęcia nie powoduje bezskuteczności pełnomocnictwa; staje się ono bezprzedmiotowe.