W Polsce wciąż nie jest zbyt popularne udzielanie zamówień w ramach ustanowionego dynamicznego systemu zakupów. Instytucja ta może jednak zyskać na znaczeniu wraz z realizacją strategii Europa 2020.

Rozwój elektronicznych systemów zakupów daje zamawiającym możliwość uzyskania szerokiego wachlarza ofert. Dzięki udogodnieniom elektronicznym zapewnia też optymalne wykorzystanie środków i poszerzenie konkurencji.

Implementacja prawa wspólnotowego

Wprowadzenie do polskiego prawa instytucji dynamicznego systemu zakupów stanowi implementację dwóch dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady wydanych 31 marca 2004 r., czyli dyrektywy w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi oraz dyrektywy koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (DzUrz UE L 134 z 30 kwietnia

2004 r.).
 

W ocenie ustawodawcy unijnego niezbędne było zdefiniowanie w pełni elektronicznego, dynamicznego systemu zakupów bieżącego użytku oraz określenie szczególnych reguł tworzenia i funkcjonowania takiego systemu, w celu zapewnienia równego traktowania wykonawców przystępujących do takiego systemu.

Charakter prawny dynamicznego systemu zakupów

Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że dynamiczny system zakupów nie jest trybem udzielania zamówień, tj. w wyniku przeprowadzenia przedmiotowego postępowania nie udziela się bezpośrednio zamówienia. W świetle art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. (tekst jedn. DzU z 2010 r. nr 113, poz. 759 ze zm.), dalej: pzp, zamawiający może ustanowić dynamiczny system zakupów oraz udzielać zamówień objętych tym systemem, stosując odpowiednio przepisy dotyczące udzielania zamówień w trybie przetargu nieograniczonego, jeżeli przepisy dotyczące dynamicznego systemu zakupów nie stanowią inaczej. Oznacza to, że nie jest dopuszczalne zastosowanie innych trybów udzielania zamówień, jak choćby przetarg ograniczony.