Choć zasady uzupełniania dokumentów zostały dokładnie określone w ustawie Prawo zamówień publicznych, okazuje się jednak, że trudności sprawia określenie, jakie konkretnie dokumenty można, a jakich nie wolno uzupełniać.

Formuła uzupełniania dokumentów w zamówieniach publicznych funkcjonuje już od dawna – sięga jeszcze ustawy o zamówieniach publicznych. Co prawda od tego czasu, a nawet już w ramach funkcjonowania ustawy Prawo zamówień publicznych (dalej: Pzp) przeszła znaczącą ewolucję, jednak ciągle wywołuje wątpliwości. Przy okazji ostatniej nowelizacji Pzp zasady uzupełniania zostały zmodyfikowane: wprowadzono bowiem sankcję za nieuzupełnienie dokumentów (w postaci utraty wadium), zasadę, iż złożone dokumenty muszą potwierdzać spełnianie warunków i wymagań najpóźniej na dzień składania ofert lub wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowaniu oraz wprowadzono ustawową zasadę uzupełniania pełnomocnictw.

Zamawiający zwraca się o uzupełnienie dokumentów lub oświadczeń, gdy nie zostały one w ogóle złożone albo gdy zostały złożone, ale zawierają błędy. Pełnomocnictwa podlegają uzupełnieniu, gdy ich w ogóle nie złożono lub zostały złożone, ale są wadliwe.

I DOKUMENTY, KTÓRE PODLEGAJĄ UZUPEŁNIENIU

Tematyka uzupełniania była już poruszana na łamach „Przetargów Publicznych”, dlatego chciałbym skoncentrować się na tym, jakie dokumenty należy uzupełniać, a jakich uzupełniać nie wolno.  Wszystkie dokumenty, które podlegają uzupełnieniu, proponuję podzielić na trzy grupy:

a) oświadczenia lub dokumenty potwierdzające spełnianie warunków udziału w postępowaniu,

b) oświadczenia lub dokumenty potwierdzające spełnianie przez oferowane dostawy, usługi lub roboty budowlane wymagań określonych przez zamawiającego,

c) pełnomocnictwa.