W jaki sposób zamawiający może zminimalizować ryzyko zakupienia wyrobów medycznych, które nie będą spełniać jego oczekiwań? Czy sposobem na to jest stosowanie innych niż cena kryteriów oceny ofert?

Zgodnie z już utrwalonym orzecznictwem Krajowej Izby Odwoławczej zamawiającemu przysługuje uprawnienie w granicach określonych przepisami prawa do sprecyzowania minimalnych standardów jakościowych i technicznych przedmiotu zamówienia. Należy także przypomnieć, że na zamawiającym ciąży obowiązek opisania przedmiotu zamówienia w sposób jednoznaczny i wyczerpujący, za pomocą dostatecznie dokładnych i zrozumiałych określeń, z uwzględnieniem przy tym wszystkich wymagań i okoliczności mogących mieć wpływ na sporządzenie oferty. Dodatkowo należy podkreślić, że prawem i zarazem obowiązkiem zamawiającego jest obiektywna i uzasadniona ocena potrzeb (por. wyroki KIO: z dnia 9 października 2008 r. – KIO/UZP 1024/08, z dnia 3 sierpnia 2008 r. – KIO/UZP 782/08).

• Wyrok KIO z dnia 3 kwietnia 2009 r. (KIO/UZP 368/09)

„Kształtowanie poszczególnych kryteriów oceny ofert nie jest działaniem dowolnym, a ich kształt musi mieć swoje uzasadnienie w istniejących potrzebach jednostki zamawiającej. Zamawiający uprawniony jest do prowadzenia postępowania (w tym ustalenia kryteriów oceny ofert), w wyniku którego nabędzie najbardziej użyteczny z jego punktu widzenia przedmiot, przy czym ocena tej użyteczności zawsze będzie miała charakter subiektywny, bo odnoszony do sytuacji i potrzeb konkretnego przedmiotu”.

Nie sposób również pominąć komentarza do art. 29 pzp, w którym czytamy: „(…) Treść przepisu wskazuje na potrzebę rozróżnienia dwóch pojęć: «opis» i «określenie» przedmiotu zamówienia. Opis przedmiotu zamówienia ma dwojakie znaczenie: po pierwsze, pozwala na identyfikację przedmiotu zamówienia, po drugie – spełnia doniosłą funkcję normatywną jako składnik siwz. Przez określenie przedmiotu zamówienia należy rozumieć skrótowe zdefiniowanie przedmiotu (skrótowe wskazanie, co jest przedmiotem zamówienia)” (T. Czajkowski (red.), Prawo zamówień publicznych. Komentarz, Warszawa 2007, s. 147).