Aby udzielić zamówienia publicznego, muszą istnieć dwie strony zdolne do zawarcie umowy. Co dzieje się, gdy do przetargu stają jednostki organizacyjne Skarbu Państwa, które nie posiadają osobowości prawnej?

Znaczenie kluczowe dla problematyki udzielania zamówień między jednostkami organizacyjnymi Skarbu Państwa (dalej: SP) ma sama definicja zamówienia publicznego zawarta w art. 2 pkt 13 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (tekst jedn. DzU z 2010 r. nr 113, poz. 759 ze zm.), dalej: pzp. Zamówieniem w świetle tego przepisu jest umowa odpłatna zawierana między zamawiającym a wykonawcą, której przedmiotem są usługi, dostawy lub roboty budowlane.

Wyznaczniki zamówienia publicznego

Najważniejsze elementy tej umowy to:

1. odpłatność – umowa w sprawie zamówienia publicznego jest zawsze odpłatna, przy czym sam ustawodawca nie wskazuje, w jakiej formie rozliczenie między stronami umowy powinno się odbywać (teoretycznie więc odpłatność nie musi przybierać formy pieniężnej);
2. przedmiot umowy – usługi, dostawy lub roboty budowlane, których definicje zawarte zostały również w art. 2 pzp, odpowiednio w pkt 10, 2, 8;
3. strony umowy – stronami są zawsze zamawiający i wykonawca, których definicje pzp również zawiera.

• Wyrok Zespołu Arbitrów z dnia 2 czerwca 2005 r. (UZP/ZO/0-1138/05)

Regulacja ta ma istotne znaczenie w omawianym kontekście, ponieważ „z zamówieniem publicznym, a tym samym z obowiązkiem stosowania procedur ustawy, mamy do czynienia tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy prowadzi ona do zawarcia umowy, a więc czynności prawnej o charakterze dwustronnym (między zamawiającym i wykonawcą). Jednym z koniecznych elementów stosunku cywilnoprawnego powstałego na skutek zawarcia umowy (…) jest występowanie co najmniej dwóch podmiotów tworzących dwie strony”.