Efektywność i obiektywizm działań audytora wewnętrznego mają ogromne znaczenie dla jednostek sektora finansów publicznych udzielających zamówień, gdyż pozwalają na zweryfikowanie poprawności przeprowadzanych procedur.

Audyt wewnętrzny w administracji publicznej funkcjonuje w Polsce od 1 stycznia 2002 r. na mocy ustawy o finansach publicznych z dnia 26 listopada 1998 r. (tekst jednolity – DzU z 2003 r. nr 15, poz. 148). Utworzone na podstawie art. 35j wspomnianej ustawy rozporządzenie ministra finansów z dnia 5 lipca 2002 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu przeprowadzania audytu wewnętrznego (DzU z 2002 r. nr 111, poz. 973), zwane dalej rozporządzeniem proceduralnym, określa:

• szczegółowe warunki planowania audytu wewnętrznego oraz wzór planu audytu wewnętrznego,
• tryb przeprowadzania audytu wewnętrznego oraz sposób współpracy z pracownikami komórki, w której jest przeprowadzany audyt wewnętrzny,
• sposób dokumentowania wyników audytu wewnętrznego,
• tryb sporządzania i elementy sprawozdania z przeprowadzenia audytu wewnętrznego.

Obok zapisów ustawy o finansach publicznych oraz rozporządzenia proceduralnego, audytorzy wewnętrzni kierują się w swojej pracy wytycznymi zawartymi w komunikatach ministra finansów, którymi są:

• komunikat ministra finansów z dnia 30 stycznia 2003 r. w sprawie ogłoszenia standardów audytu wewnętrznego w jednostkach sektora finansów publicznych, zwanych dalej standardami – DzUrz MF z 2003 r. nr 3, poz. 14,
• komunikat nr 7/KF/2003 z dnia 2 kwietnia 2003 r. w sprawie karty audytu oraz kodeks etyki audytora wewnętrznego w jednostkach sektora finansów publicznych, zwane dalej kartą i kodeksem – DzUrz MF z 2003 r. nr 5, poz. 32.