Podstawową zaletą tego rozwiązania jest to, iż można je stosować w przypadku, gdy ze względu na charakter umowy lub inne okoliczności zamawiający nie może z góry precyzyjnie określić przedmiotu zamówienia.

Zawierając umowę ramową oszczędza się dodatkowo czas, ponieważ w przypadku tzw. procedur konkurencyjnych terminy udzielania zamówień są zbyt długie dla realizacji pożądanego zamówienia w określonym terminie, a czasami zamawiający mają problem z określeniem, ile razy w roku i w jakim zakresie będzie potrzebna dostawa, naprawa czy też modernizacja systemu informatycznego (komputerowego) w dużej firmie. Stosowanie umów ramowych w sferze zamówień odnosi się głównie do świadczeń powtarzalnych w dłuższych okresach czasu, tzw. świadczeń okresowych, w szczególności w odniesieniu do jednostek użyteczności publicznej. Zastosowanie rozwiązania, jakim jest umowa ramowa, pozwala przyspieszyć i znacznie uprościć proces udzielania zamówienia jednostkowego. Rozwiązanie to pozwala również na znaczną stabilizację stosunków gospodarczych w dłuższym okresie czasu.

Podanie ceny to podstawa

Spróbujmy zatem prześledzić, jak zmieniły się przepisy dotyczące umów ramowych, przed i po planowanej nowelizacji. Zgodnie z dotychczas obowiązującą ustawą z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (dalej: Pzp) instytucja umów ramowych znajduje zastosowanie tylko w odniesieniu do zamówień sektorowych. Zawarcie umowy ramowej winno być poprzedzone przeprowadzeniem postępowania przy odpowiednim zastosowaniu przepisów regulujących tryb przetargu ograniczonego lub negocjacji z ogłoszeniem (art. 124 ust. 1 Pzp). Koniecznym elementem umowy ramowej jest cena. Bez określonej ceny nie można mówić bowiem o umowie ramowej w rozumieniu prawa zamówień publicznych. Cena nie może się zmienić na niekorzyść w trakcie trwania związania umową, chyba że będzie to wynikało z klauzul waloryzacyjnych zawartych we wzorze umowy, który powinien być załącznikiem do specyfikacji istotnych warunków zamówienia.